3 december 2011

Sentimentaliteit.


Zo af en toe dompel ik me onder in nostalgische gevoelens, duik ik in mijn verlangens naar thuis en verdrink ik mezelf bijna in heimwee. Nu ik heb geleerd om daarna weer afstand te doen van die gedachten, sta ik het mezelf toe zo nu en dan bepaalde dingen te missen. Drie keer raden wat het onderwerp van mijn  nieuwste lijstje wordt:
Dingen die ik hartstochtelijk mis.

-In mijn hoofd hoor ik jullie al nadrukkelijk verveeld zuchten en kreunen, maar  het lukt me maar niet om dit probleem over het hoofd te zien. Ik besef maar al te goed dat jullie dit al zevenenvijftig keer hebben moeten lezen, dus hou ik het  eerste puntje maar kort. Ja hoor. Ik mis Spa-water! Zo, dat bracht me weer even soelaas. Een tijdje geleden besefte ik trouwens ook dat er in de winkels wel Lipton Ice Tea wordt verkocht, maar dat er hier enkel de variant zonder bubbels bestaat. Nu ik er weer aan denk, heb ik dus zin in een échte Ice Tea. Verdraaid. Waar gaat dit in hemelsnaam naartoe, een wereld zonder Spa en prikkelende Ice Tea. Soms kan ik het bijna zelf niet geloven dat ik het hier al drie hele maanden volhoud.. (*Speekmedaille.)

-Ik mis frietjes! De Fransen vinden het fenomeen “Belg” blijkbaar uitermate lachwekkend. Telkens ze horen dat ik Belgisch ben, kunnen ze het niet nalaten te vertellen dat er grapjes bij de vleet bestaan over Belgen en hun liefde voor frietjes. Tot nu toe durfde geen enkele Fransman het aan om zo’n mopje in mijn gezicht te zeggen, dus heb gelukkig ik nog geen daverende woede-uitbarstingen gehad en ben ik nog niet tot fysiek geweld moeten overgaan. Want het begint bijna pijn te doen, mijn verlangen naar frietjes. Ze bestaan hier wel, maar ze zijn oftewel van die slappe gevallen (ik zal hier maar geen metafoor van maken, maar ik kan bijna niet anders dan de link te leggen met de Fransmannen zelf) oftewel diepvriesfrietjes. Echte FRIETJES VAN DE FRITUUR. Oh hemeltje, ik wil.

- Wanneer we ons een typische Fransoos voor de geest halen, ben ik er zeker van dat ook jullie meteen denken aan een slank persoon met een baret op, een streepjes t-shirt aan, een stokbrood in de ene hand en een sigaret in de andere. Wel, ik vind dat dat wijdverspreide cliché dringend genuanceerd  moet worden! Per slot van rekening zijn baretten tegenwoordig wat uit de mode en verdwijnen de gestreepte t-shirts stilaan uit het straatbeeld. Hoewel ja, in Bretagne bestaan er talloze winkels waar ze énkel streepjes t-shirts verkopen, fantastisch toch. Ik moet anderzijds bevestigen dat de meeste Fransen wel slank zijn (fopje, er zijn ook dikkerdjes, maar toch in mindere mate), ze bijna allemaal verstokte rokers zijn (bleh!) én dat alle Fransen de klok rond met een stokbrood in de hand lopen. Nu eet ik ook wel graag eens een stokbroodje, lekker krokant, knisperend en knapperig. Maar.. ik mis lekker brood! Gewoon brood is hier wel te vinden, maar het is echt niet zo lekker als thuis want de Franse korst is zo taai als leer en het brood volledig uitgedroogd na amper 2 dagen. Belgisch brood, om nom nom.

Aangezien ik niet bang ben om de ui te pellen die ik zelf ben, ga ik maar eens naar een diepere laag van mijn persoonlijkheid. Tijd dus om mijn eten-gemis achterwege te laten. (Oké, snel nog: ik mis ook soep, smoskes, puree, frikadellenkoek en aaaahhh nog zoveel meer, kortom eigenlijk elke maaltijd die door mijn mutti met liefde wordt gemaakt)

-Ik mis de Peda! Ik mis de gezelligheid (net zoals ik trouwens het woord ‘gezellig’ mis, zo goed als onvertaalbaar naar het Frans), namiddag-theetjes, onze keuken, fijn gebabbel en zotte uitgaansavonden. Zelfs samen studeren voor de examens zou ik momenteel fijn vinden! Hier zit ik op een gang met zo’n 40 mensen die allemaal zo liefst mogelijk anoniem willen blijven, wat heb ik daar een hekel aan. En dan is er ook dat hemeltergende brandalarm. De laatste twee weken is het hier al drie keer beginnen te loeien en geen kat die haar kamer verlaat, echt ongelofelijk. Blijkbaar zijn de Erasmussers de enigen die zo gek zijn om hun bed uit te komen (het was dan ook telkens in het midden van de nachts of ’s morgens vroeg). 

-Ik mis Lessius! Hoewel ik ten volle besef dat die uitspraak in de oren van mijn medestudenten extreem ongeloofwaardig zou kunnen klinken, is het toch een beetje de waarheid. Ik mis een normale blokperiode, ik mis een -niet zo fantastische maar toch- betere organisatie en af en toe mis ik zelfs wat intellectuele uitdaging. Mijn lessen hier zijn verre van gemakkelijk, maar het lukt me niet altijd om de motivatie om te studeren te vinden, dat leek voor Lessius beter te gaan. Desalniettemin ben ik me er bewust van dat ik tijdens het tweede semester thuis iedereen de oren ga afzagen over het feit dat ik Lessius ook beu ben. Maar dat zijn zorgen voor later, momenteel lijkt mijn thuisschool nog mijn beste vriendje te zijn, haha!  

-Daarnaast is het niet bepaald een groot geheim dat ik mijn ouders, Onzejorn, mijn beste vrienden en Onzendarco heel erg mis. En dat gemis doet natuurlijk het meeste pijn aan mijn hartje. Hoewel ik goed besef dat 9 januari wel heel dichtbij komt (=definitieve terugkeer, booyashakaaa!), beleef ik hier toch nog wel eens donkere momentjes. Ik heb echt enorm veel aan jullie, besef elke keer weer wat ik een geluk heb en hoe graag ik jullie zie. Het zijn dan ook die gedachten die ik soms moeilijk uit m’n hoofd kan zetten. Natuurlijk ga ik bijzonder triest zijn als ik Rennes voorgoed moet verlaten, maar het gaat ongetwijfeld deugd doen om terug thuis te komen en iedereen weer terug te zien. En misschien gaat mijn terugkeer me ook goed doen en me terug wat minder nostalgisch maken want zoals jullie vermoedelijk al hebben opgemerkt, is mijn sentimentele-sukkel-graad hier exponentieel aan het stijgen! En ja hoor, ik realiseer me maar al te goed dat het bijna gênant wordt, maar daar valt voorlopig niets aan doen. Soms laat ik me gewoonweg graag meeslepen.

Ziezo! Ik had er echt even nood aan om mijn hart luchten (en stiekem ook om een half uurtje te ontsnappen van de bergen leerstof die naar me liggen te lonken) maar nu is het weer tijd om verder te gaan en alle trieste gedachten weer even achterwege te laten. Dat lukt me wonderwel, mede dankzij het megaSinterklaasverrassingspakket dat ik deze week in mijn postbus heb gekregen van de vati, mutti en Onzejorn, gniffel gniffel.  

PS: Ik ben hier al drie hele maanden en heb nu nog maar één maand te gaan.. Waanzinnig toch!

3 opmerkingen:

  1. Ik wil ook frietjes! Friet speciaal om precies te zijn! Maar wel van Nederland want daar zijn ze nog altijd het lekkerst (maar ik schijn de enige te zijn die dat vindt ^^). Hmmm lekker van die frietjes met een stapeltje ui en curry en mayonaise, zucht.. Soms komen de tapas hier ook wel een beetje m'n neus uit!

    Dat stuk over Lessius ga ik maar niets over zeggen (nu doe ik het stiekem toch), want van die uitspraken ga je nog spijt krijgen ^^ Je moet er toch niet aan denken om weer 18 examens in 3 weken te hebben?! :o

    Probeer nog even superhard te genieten van je laatste maand! En snel weer een verhaaltje schrijven hoor! ;)

    Liefs, Floor

    Ps: ik wil nog steeds het verschil leren tussen Onze & Onzen (Onzejorn maar OnzeNdarco ?)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ook ik heb een ongelofelijk grote honger naar Belgische frietjes! Hier is Frankrijk zijn het inderdaad maar slappe pieren. :)

    Het is trouwens heel gek en best grappig hoeveel overeenkomsten ik in uw blogberichten vind met mijn eigen ervaringen. Blijkbaar is een Fransman dus duidelijk te onderscheiden van de rest.

    Geniet er nog heel hard van! Binnenkort heb je meer dan genoeg tijd om alle gemis in te halen!

    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Laura,
    Het gemis van de frietjes en gewoon brood (ne lekkeren boterham), herinner ik mij nog. U boterhammeke met charcuterie zal u binnenkort smaken! Ik las precies dat je nu in de examenperiode bent, kom je met Kerst naar huis?

    Geniet er gewoon nog geweldig van, want die laatste maand vliegt voorbij! Antwerpen is nog steeds hetzelfde gebleven hoor, alé we zijn wel gelukkig met onze regering :)
    Zo'n Erasmuservaring, die is uniek, laat u daarom nog een laatste maal onderdompelen aux pays des merveilles.

    Groetjes,
    Doreen

    BeantwoordenVerwijderen