Il n'y a point de génie sans un grain de folie

Aloha snoeperdjes!
Nu ik zo’n twee en een halve maand op Franse bodem heb doorgebracht, is het dringend tijd om mijn gecompliceerde relatie met Rennes eens onder de loep te nemen. In een willekeurige Flair of Libelle, dé twee grote kwaliteitsmagazines, las ik dat wanneer je twijfels hebt over je geliefde, je de plus- en minpuntjes op een rijtje moet zetten en beoordelen welke zijde het meeste doorweegt. Hier komt dus een diepgaande studie van mijn liefdesrelatie met Frankrijk.

Hoho, wat heb ik een hekel aan:

-Op nummer één van mijn lijstje staan ongetwijfeld al de problemen met mijn vakken hier. In het begin van het jaar heeft het me een bloed, zweet en tranen gekost om alles geregeld te krijgen. Uiteindelijk mocht ik de vakken volgen die ik wilde, maar ze hebben mij veel minder studiepunten toegekend dan de studente die vorig jaar in Rennes zat. Maar zelfs daar viel een mouw aan te passen, om dat tekort op te vangen, moest ik drie vakken uit Taal en Letterkunde opnemen. Kant en klare oplossing!
Alleen vond blijkbaar niemand het nodig te vermelden dat er geen examens voor die vakken bestaan. En ja hoor, dat heb ik vorige week pas ontdekt. Oh, wat was ik toen uit het lood geslagen, realiserend dat ik in de aap gelogeerd was! Ik moet dus in december examens gaan afleggen voor vakken die ik nooit heb gevolgd, want anders krijg ik geen punten voor de vakken die ik wél heb gevolgd. En daar komt nog eens bij dat ze per twee vakken er eentje uitpikken om daar het examen van te doen. Dus als ik niet slaag voor een examen, ben ik meteen de studiepunten van twéé vakken kwijt. Da’s dus knudde met een rietje. Waaruit we maar besluiten dat ik in het tweede semester Nederlands Mondeling moet omarmen (mijn absoluut lievelingsvak)! Komt voor de bakker. Bah!

-De herfst is nog volop bezig met de bladeren van de bomen rood en geel te kleuren, maar toch vind ik dat de winter akelig dichtbij komt. Maanden met niets anders dan de dagen die verkorten, de zon die verdwijnt, de bloemen die sterven en dalende temperaturen waardoor ik het hier in Mijn Kast het zo koud heb als een kaalgeschoren schaap. Oh nee, ik kan dan ook geen enkel sympathie opwekken voor mensen die lyrisch beginnen te doen over dit seizoen, één voor één vermorzelen wil ik ze! Nou ja, behalve als het mijn vrienden zijn. Af en toe moet een mens wat toegevingen doen in het leven, zelfs ík kan niet altijd het been stijf houden. Maar toch, als ik op een dag over goddelijke krachten zou beschikken, zou ik het seizoen winter meteen afschaffen, TSJAKAAA.

-Daarnaast nog een kleine irritatie: steenharde handdoeken! Aangezien ik hier zelf mijn was moet doen en nooit zin heb om te zitten wachten op de droogtrommel (en ook omdat ik nogal krenterig ben want het kost geld om de was te drogen), hang ik mijn kleren op aan het droogrekje in mijn kamer. Vervelende bijwerking is dat mijn handdoeken na twee dagen compleet onbuigzaam zijn, en nee, het is echt niet zo lekker om m’n billen met semi-schuurpapier te moeten afdrogen.

-En dan als laatste ben ik weer langzaamaan naar een staat van radeloosheid aan het glijden omdat het Spa-waterprobleem weer opduikt, mi mi mi! Ik heb nog een beperkt voorraadje flessen over, die ik voor speciale momentjes bewaar. Als ik mezelf hier weer onderdompel in zelfmedelijden en naar huis wil, is het mijn Spa-water dat me uit de brand helpt. (Hé hé snap je, brand-water, hahaha! Slechtste mopje van de eeuw.) Gelukkigerwijze heb ik ondertussen mezelf hier al min of meer geacclimatiseerd en ben ik bijna gewend aan de extreem lekkere smaak van het Franse kraantjeswater! Laat die reddingsactie maar achterwege, ik ga niet verdorsten. Maar toch. Het blijft de oorzaak van een heleboel kommer en kwel, dat gebrek aan Spa-water in Frankrijk. 

Oh hemeltje! Wat klinkt dat allemaal deprimerend, DRINGEND tijd dus voor wat opvrolijking. We weten immers allemaal dat het leven net een krentenbol is met af en toe een hard stukje, dat er geen rozen zonder doornen bestaan, en dat er na regen zonneschijn komt. Hier komt mijn leven in Frankrijk door een roze bril.

Hihi, wat hou ik van:

-De Fransen! Het heeft me een tijd gekost, maar na twee en een halve maand lijkt het erop dat ze me eindelijk in hun armen hebben gesloten. Ik, die ene Erasmusser in de klas, leek eerst bestemd te zijn voor een permanente status als para, ze waren als de dood voor me! Maar ik vermoed dat ze nu wel hebben beseft dat ik geen besmettelijke ziektes heb, dat ik blijkbaar ook wel Frans kan spreken en dat ik nog best oké ben. Waarbij ik er gewoon maar van uitga dat ik best wel oké ben (o wee diegene die dat durft te betwisten). Wanneer ik me weer bezig hou met mijn uiterst discrete observatietjes, zie ik soms groen van jaloezie: hoe zij goochelen met het Frans, ik vind het ronduit prachtig. Twee eigenaardigheden in hun taalgebruik zijn:

- Bijna elke Fransman/-vrouw die ik ken, heeft af en toe de gewoonte om op een merkwaardige manier de oui “in te zuigen”. Ik kan het absoluut niet passend beschrijven, maar als ze oui zeggen, houden ze tegelijkertijd hun adem in. En het is een algemeen fenomeen hier, heel raar.

                -Een lijst van de stopwoordjes. Als je hier een kwartiertje rondslentert, heb je ongetwijfeld de volgende woorden drie keer gehoord: du coup, quoi, dégueulasse, marrant, bourré (hoewel dat misschien eerder Erasmuswoordenschat is), gueule, cuul (=cool), un con, j’avoue, bitte. (Dat laatste was een fopje, hihi.)

-Het Frans. Misschien kan niet iedereen daar chocola van maken, maar ik vind het zo’n mooie taal, mijn liefde ervoor groeit steeds maar aan! Ik ben ook heel blij met de Franse les voor Erasmussers die we in Rennes krijgen. Ik leer amper nog grammatica bij omdat we op Lessius al zoveel hebben geleerd, maar hier ontdek ik eindelijk het dagelijkse taalgebruik en typische uitdrukkingen. Daarnaast ben ik in de wolken over het feit dat ik steeds vaker in het Frans nadenk, woehoe! Na volledige dagen waarop ik met geen mens in het Nederlands communiceer, betrap ik er mezelf op dat ook mijn gedachten worden omgeschakeld. Prettige evolutie, daar kan je donder op zeggen!

Zo. Er zijn nog veel meer dingen die ik leuk en niet leuk vind, maar ik ga jullie niet langer tot de dood vervelen met mijn ellenlange bezinningen, deze blog barst nu al bijna uit zijn voegen!

En ohja. Voor ik het vergeet. De bestaansreden van dit bericht was een balans te maken van mijn relatie met Rennes en Frankrijk.. Wel, nu ik het eens goed bekijk, blijkt dat lijst van minpuntjes langer is dan die van pluspuntjes.  Pom, pom, pom, spannend, betekent dit het einde?!

Nee. Ik kan nog geen afscheid nemen van mijn nieuwe thuisstad, tot nu toe wegen de voordelen zoveel zwaarder door! Het ultieme doel van mijn avontuur was een Fransoosje te worden en hoewel ik het misschien nog niet volledig ben, hou ik meer dan ooit van de Franse taal en dat is voorlopig voldoende voor mij. Derhalve, mijn schatjes van patatjes, blijf ik het hier nog even uithouden.

Al houdt dat me natuurlijk niet tegen om jullie veel liefs te zenden!

PS: Thema van de week was... debiele uitdrukkingen en spreekwoorden! Hoewel Lessius me er bijwijlen anders over deed denken, ben ik toch ook een immense fan van de Nederlandse taal.

PS 2: Voor diegenen die net als ik geen leven hebben, doe een gooi naar het aantal uitdrukkingen die ik in dit blogbericht heb gebruikt.

PS 3: De winnaar krijgt enkel een kus van de juf. Meer niet, helaas pindakaas. Je kunt immers van een kikker geen veren plukken.