14 oktober 2011

Pipi langkous

Er is een amper een week voorbij of ik heb weer gekke dingen meegemaakt! Nee, fopje, helemaal niet, het was een rustige week qua leuke gebeurtenissen, school palmde daarentegen alles in. In Rennes 2 hebben ze namelijk het fantastische systeem van tussentijdse examens. Allemaal heel fijn want je moet minder leerstof studeren. Maar nee hoor, dat werkt niet voor mij!! Ik ben echt wel een grote fan van het normale semester-systeem; tijdens het jaar door een leuk en vooral zorgeloos studentenleven leiden en enkel in januari en juni stress hebben. Ook al kennen we op Lessius een helse maand juni en stierven er de voorbije twee jaren kleine deeltjes Laura omdat ze het mentaal niet meer aan konden, ik heb het liever zo. In Rennes hebben we nu, na amper anderhalve maand, al examens en ja, jullie kunnen het al raden, dat maakt mij een beetje crazy in the coconut. Ik ben echt NIET stressbestendig genoeg om tussen mijn lessen door nog eens examens te moeten afleggen. Desalniettemin (= oh, wat hou ik van dat woord) moet ik er maar gewoon voor gaan en misschien eens stoppen met al klagend mijn tijd te verdoen. En stiekem hoop ik heel hard dat die mythe van “leerkrachten laten erasmussers er gemakkelijker door” een kern van waarheid bevat.

Om de stress wat te doen verdwijnen ben ik vorige week naar een dansles geweest. Er speelde een live bandje en de bedoeling was 2 uur lang te improviseren op hun muziek. Normaal ben ik veel te rationalistisch daarvoor maar ik wilde het toch eens proberen (en indien nodig zo snel mogelijk weg te rennen). Het eerste kwartier kregen we de opdracht de grond te ‘voelen’. Met een groep onbekenden heb ik daar, een beetje alsof ik zware spastische aanvallen had, op de grond liggen kronkelen en wriemelen terwijl ik vooral probeerde te vergeten dat mijn t-shirt vuil werd. Na die vreemde ervaring werd het nog wat enger, we moesten namelijk onze ogen sluiten en met de hele groep contactdansen. Op de muziek lagen we aan elkaar te frommelen en over elkaar te struikelen in een poging blind met elkaar te dansen. En weet je wat, ik ben niet bepaald open-minded, vooral omdat ik altijd maar blijf nadenken en ik mezelf niet gemakkelijk openstel voor nieuwe ervaringen, maar nadat ik een kwartier met m’n ogen dicht danste, vergat ik waar ik was en wat er allemaal gebeurde rond mij. Ik vergat even hoe het was om na te denken en voelde zo even hoe bevrijdend het kan zijn om eens een lege geest te hebben.
MAAR voordat jullie zouden denken dat de echte Laura Kerschot verdwenen zou zijn in een of andere transcendentale wereld, heb ik weer een compleet nutteloze, onbelangrijke en onbeduidende observatie die me van het hart moet!  Ik word immers zo’n 3 keer per dag met een snuifje heimwee geconfronteerd...
(Nota van  de auteur: diegenen die moeilijkheden hebben met het aanvaarden van het feit dat iedereen op deze wereld wel eens pipi moet doen: lees niet verder, het is voor je eigen bestwil.)

 Mijn pipi-bezoekjes hier worden immers zwaar verpest door Franse toiletten! Thuis zijn het mijn stiekeme momentjes van rust, reinheid en sereniteit. Ik kan er wat mediteren, boeken lezen, diepzinnige gesprekken met mezelf  houden en oplossingen bedenken om wereldvrede te bereiken. Om dat alles te kunnen verwezenlijken, zit ik dus graag op m’n gemakje op het gemak (oh jawel, ik ben er me van bewust dat dat een extreem flauwe woordspeling was, maar het was sterker dan mezelf!). Zelfs de toiletten van Lessius vind ik meer dan oké, het is godgeklaagd dat de poetsvrouwen op elke mogelijke moment aan het poetsen zijn maar die toiletten worden tenminste schoongemaakt! Hier daarentegen is het.. BLEHH. Maar het vreemdste vind ik eigenlijk dat ze op Rennes 2 nog niet bekend zijn met het fenomeen “wc-bril”. Ik vrees dat ik gewoon maar dankbaar moet zijn dat er hier überhaupt toiletpotten zijn, maar wat is er mis met het plaatsen van een wc-bril? Naast het feit dat ik op een heel klungelige wijze mijn pipi-bezoekjes moet afhandelen,  heb ik ook telkens moeite om claustrofobische aanvallen te onderdrukken omdat er amper licht aanwezig is in de toiletten. Gelukkig heeft de beschaafde wereld al wél zijn weg gebaand tot de residentie en kan ik tot rust komen op mijn eigen badkamertje van (letterlijk) anderhalve vierkante meter.  De enige mogelijke verklaring die ik kan bedenken voor het ontbreken van wc-brillen, verlichting en poetsvrouwen is dat ze hier wel arm moeten zijn. Die Fransen, het zijn toch sukkelaartjes. 
De reden waarom ik deze vreselijke ervaringen kan negeren en ik me met die rampzalige voorzieningen kan verzoenen, is dat de muren volgeschreven staan met Franse nonsens. Ik kan me dan ook niet inhouden om als afsluitertje het beste citaat dat ik gevonden heb met jullie te delen (het is namelijk op het lijf van de hele Franse bevolking geschreven):
« Si vous ne faites pas la grève, faites l’amour »

4 opmerkingen:

  1. hahahaha ik heb toch enkele keren luidop moeten lachen, lof joe kersgod!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hé, schrijvertje daar in Rennes.
    't Is om te zeggen dat 'desalniettemin' ook één van mijn favoriete woorden in het Nederlands is ! En à propos, heb je al een lievelingswoord in de taal van Molière ?
    Je vader

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ha vake! We hebben het onlangs nog gehad over die uitdrukking 'de taal van Molière', en welke schrijver het Nederlands zou moeten hebben bepaald in een gelijkaardige uitdrukking.. Ik weet het nog altijd niet, jij misschien wel?!

    Ik las trouwens ergens dat de Fransen 'le pamplemousse" hadden gestemd tot het mooiste Franse woord, maar mijn favoriet is ongetwijfeld 'la tirelire'.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het Nederlands wordt meestal aangeduid als 'de taal van Vondel' (toevallig of niet toevallig uit ongeveer dezelfde tijdsperiode als Molière). Nog nooit tegengekomen? Kan wel, want dergelijke verwijzingen doen niet echt modern aan, maar taalhistorisch vind ik ze toch wel iets interessants hebben.
    En je 'tirelire' vind ik absoluut een veel betere keuze dan 'pamplemousse' !
    Groetjes van je vader.

    BeantwoordenVerwijderen