22 september 2011

Il en faut peu pour être heureux!

Luitjes! Ik betrap mezelf er nu al op dat ik deze blog aan het verwaarlozen ben, kort leven gaat dit ding hier hebben. Maar nee, nee, nee, ik moet mezelf wat meer discipline opleggen. Hier komt'ie!

Sinds m’n laatste bericht heb ik twee weken van ups en downs gehad. Vorige week dacht ik zelfs heel even dat ik nog terug naar huis zou moeten komen.. Er waren problemen met de vakken die ik hier moet volgen, waarbij het erop neer kwam dat ik ofwel allemaal Engelse vakken erbij zou moeten nemen ofwel Taal- en Letterkunde zou moeten doen. Aangezien we allemaal weten dat ik de grootste fan ben van de Germaanse Talen (het begint al bij dat woord ‘Germaans’, brrr, beangstigend toch!) en een al even grote liefde heb voor de abstracte leerstof die Taal- en letterkunde te bieden heeft, zag ik het even niet meer zitten. Ik wil gewoon iets studeren waar ik me voor kan motiveren. Sappig detail: toen ik dat slechte nieuws te horen kreeg van de knappe Amerikaan van het International Office, kon ik even niets anders doen dan wanhopig in tranen uit te barsten. (First public mental breakdown, check!) De arme man zou duidelijk zijn weggelopen als ik niet de enige uitgang in de kamer blokkeerde, haha. Oké, eerlijk is eerlijk, ik kan er nu mee lachen, maar was die dag wel een hoopje ellende. Terwijl het thuisfront aan het juichen was omdat ik misschien naar België zou komen (grapje, m’n ouders hebben Lessius gestalkt zodat het opgelost zou geraken) heb ik e-mails gestuurd en rondgebeld en gestampvoet en zeker 8 knock-outs uitgedeeld om duidelijk te maken dat ik gewoon Frans en Spaans wilde studeren. Omdat Rennes 2 toen zo’n schrik had dat ik nog meer mensen pijn zou doen, hebben ze beslist dat Dorien (het andere meisje van Lessius) en ik toch de geplande vakken mogen opnemen. (nota van de auteur: elementen uit de werkelijkheid en fantasiewereld kunnen wel eens zijn samengesmolten tijdens de loop der gebeurtenissen, hihi.)

Dan natuurlijk nog de ups! We hadden ons eigen tripje naar Vitré gepland, een mooi oud dorpje op 30 minuutjes van Rennes. We zijn van plan om tijdens de weekends meer van die mini-reisjes te maken om Bretagne wat te verkennen, daar zie ik al naar uit! Hoewel we tijdens de week naar school moeten gaan en ik al veel taken op heb gekregen (blehh), krijg ik in het weekend telkens weer dat vakantiegevoel. En  ik vind het zo spijtig dat de mensen hier uit de streek stuk voor stuk van mening zijn dat er in Bretagne absoluut niks te zien is, want het is hier echt zo mooi! Ook maakten ze de Erasmussers bang dat het hier non-stop regent, maar dat valt ook nog best wel mee. En oh oh, ik mag jullie niet Het Grote Nieuws weerhouden, namelijk dat ik ondertussen de was kan doen! Het is best gemakkelijk, alleen lastig dat ik een uur van m’n week moet doorbrengen in het wassalon. Ik heb te veel schrik van de stoute meneren in de Grote Boze Wereld die m’n kleren zouden stelen dus ga ik er maar bijzitten, om mijn extreem kostbare tijd te verdoen, starend naar de wasmachine, nadenkend over de dingen des levens. Wat ook wel poëtisch kan zijn, nu ik er bij stilsta.

 Daarnaast is er nog een grote up, namelijk dat ik de lessen al veel leuker vind dan vorige week! Ik zag er vorige week eigenlijk wel naar uit om naar de lessen te gaan, om Franse studenten te leren kennen en nog veel bij te leren.. Maar hoge verwachtingen zijn zelden goed dus werd ik wat teleurgesteld. In de lessen was ik steeds de enige Erasmusser, en ik vond dat mijn klasgenoten precies niet veel zin hadden om me te leren kennen. Deze week was het al anders, de studenten waren blij om me wat te helpen met de vragen die ik had (hoewel, de website van Rennes 2 is nog altijd een groot mysterie voor mij) en ik voel me niet meer de buitenstaander. Deze week heb ik nog wat lessen uitgeprobeerd, ik heb er gevonden waarbij ik zin had om in volle paniek het klaslokaal uit te rennen, en dan gelukkig ook weer andere die ik ga blijven doen. Tijdens die lessen heb ik trouwens nog complimenten gekregen waar m’n neus van begon te krullen. Ik wilde weten of m’n niveau van Frans schrijven wel genoeg was om de lessen Vertaling Spaans-Frans te volgen, waarop de prof antwoordde dat ik me helemáál geen zorgen moest maken en dat mijn enige fouten ook fouten waren die bij de Franse studenten terugkomen. Bij mijn Spaanse les vroeg de prof dan weer of ik Portugees was, omdat ik zo’n goed Spaans accent had! Die laatste opmerking staat nu in drukletters genoteerd in mijn mentaal complimentenboekje, daar ga ik sowieso nog weken op teren, haha.

En ik heb ook nog heel leuk nieuws: mijn vader komt me bezoeken dit weekend. Nu is het hopen dat het mooi weer gaat zijn want dan is alles nog leuker hier. En ik hoop ook dat we met z’n tweetjes Saint-Malo kunnen bezoeken, een havenstadje waar iedereen hier vol van is. Dat het weekend er maar snel zal zijn, nom nom nom. Leuke bijkomstigheid is dat ik nu een reünie kan organiseren met 1.mijn geliefde collectie schoenen en 2.liters Spa-water, hurray! Hoewel ik het waterfiasco stilletjes aan begin te vergeten, de reden: ik heb wijn gevonden die 0,84 euro per fles kost.. Zeg nu zelf, wie is er dan nog zo gek om water te kopen.
Zo besluit ik telkens weer tijdens mijn dagelijks mediteermomentje dat ik zoveel redenen heb om de mindere momentjes te vergeten en hier heel gelukkig te zijn met m'n Rennesiaans leventje. Vreugdedansje!

En ja hoor, dit is de gepaste moment om Junglebook te quoten:

Il en faut peu pour être heureux Vraiment très peu pour être heureux Chassez de votre esprit tous vos soucisPrenez la vie du bon côtéRiez, sautez, dansez, chantez! 

4 september 2011

Spanneeeeeeend.

Na enkele dagen hier te hebben doorgebracht is het dringend tijd voor een nieuw bericht. Het is nu de goede moment om even m'n gedachten te verzetten want ik heb afscheid moeten nemen van m'n broer (beter bekend onder de naam Onzejorn) en dat was lastig! Maar we beginnen bij het begin.
Donderdagmorgen moesten we vroeg uit ons bed om de bus naar Antwerpen te nemen. Afscheid nemen was bijzonder moeilijk voor me, ik hou zo van alles en iedereen thuis dat ik nog even dacht "Als ik me verstop onder m'n bed, zal niemand me vinden, hihihi."
Maar omdat ik mezelf dan niet meer onder ogen zou kunnen komen, ben ik maar op de bus gestapt. Na een lange reis zijn we dan aangekomen en scheen de zon, hoera! Maar ik had nog niet meteen oog voor het leuke en het mooie rond me en dacht alleen maar "WARM, MOE, PIJN - van die 487 kilo wegende koffers-, WEIHHH".
Bij de residentie waren er Franse studenten die ons hielpen (allemaal even enthousiast en oprecht, echt fijn!) waar ik na het nodige papierwerk en geld-donering en een hele hoop gedoe (maar dan ook een héle hoop) mijn sleutel kreeg.
Toen ik binnenkwam ben ik dan beginnen huilen (ik smijt het maar in de groep) omdat het zo'n beetje het kleinste kamertje is dat ik ooit had gezien. Ik heb mijn nieuw kot dus maar gedoopt onder de naam "Mijn Kast". Maar wat een geluk dat ik in mijn koffers ook een Jorntje had gestoken! Met het nodige geduld (en strengheid) kalmeerde hij me. Alle triestheid sneller dan snel weg.
De volgende dag was het info-vergadering voor de Erasmussers. Wat een hoop mensen, en zoveel Britten en Japanners! Daarna kregen we cider en hapjes van de unief en heb ik me vastgeklampt aan anderen waardoor ik meteen al enkele mensen hebben leren kennen die ook de residenties hier wonen. Ik vind het echt geweldig dat iedereen zo open is, je leert zo snel zoveel mensen kennen.
De voorbije dagen zijn dan nog heel druk geweest. Jorn en ik zijn met de Nederlandse meisjes naar de Ikea geweest (=altijd leuk). Hoewel ik moet bekennen dat ik nabij een zenuwinzinking was toen ik de rekening kreeg, hoeha.
Dan hebben we met een groepje mensen al meteen de uitgangsbuurt, gekend als "la Rue de Soif", verkend, da's the place to be om 's avonds te gaan feesten.
Gisterenmorgen (té vroeg) zijn we met alle Erasmussers en Franse begeleiders naar een grote markt geweest, zo badend in een heerlijke middagzon besloten Jorn en ik dat we gelukkig waren en voor de rest der tijden in Rennes zullen blijven wonen. (Jorn Kerschot, ik hou je eraan, KOM TERUG.)
's Avonds zijn Jorn en ik -natuurlijk- nog Bretoense crèpes gaan eten met cider erbij (njammie!) en erna weer een hele avond gezellig zitten babbelen met m'n groepje (met de nodige flessen wijn, we zijn dan ook in Frankrijk, da's een verplichting)
Vandaag hebben we een afscheidsetentje voor Jorn gehouden en heb ik hem uitgezwaaid. Wat heel triest was. Maar het is misschien goed dat ik eens zelfstandig leer te worden, haha. En daarnaast was het gemakkelijk dat zijn dekens niet meer op de grond lagen want het is over een kwartiertje filmavond in Mijn Kast en het moest hier dringend opgeruimd worden!
Verdere indrukken:
-Bij het groepje waar ik mee rondhang zitten ook enkel Fransen, ik had niet meteen verwacht dat zij zo open zouden staan tegenover Erasmussers. Da's toch nogal wat anders dan bij ons, waar de Erasmussers meestal een aparte groep vormen, ik denk niet dat de Belgen zo warm zijn.
-GROTE PANIEK gisteren in de Carrefour toen ik ontdekte dat Spa-water hier niet bestaat. Ik ben een groots en ingenieus plan aan het ontwerpen om dit te overwinnen, al lijkt het wel onmogelijk. Vake, kleine oproep: laat mijn winterkleren maar thuis en stop je auto vol met Spa-water als je naar hier komt. Dank u zeer.
-Daarnaast ben ik best trots op mezelf, ik kan Frans! Misschien had ik enkel wat zelfvertrouwen nodig.. Nu heb ik al verschillende complimenten gehad over m'n Frans (zelfs van de Fransen), woehoe! Speekmedaille voor mezelf.
-WAT HOU IK VAN FRANKRIJK of van Rennes, nu al! Ik vind het hier echt geweldig. Ook al is er geen Spa. Rennes is een heel mooie stad met oude gebouwen en veel winkels (booyashakaa). En ik weet dat ik nog foto's moet trekken en die zullen er dus -op een dag- nog wel aankomen.
-Ik mis thuis en ik mis iedereen maar het is hier al zo leuk geweest dat ik wel besef dat het hier goed met mij gaat komen!
En wie weet, misschien word ik eens wat volwassen. Maar dan moet ik nog wel de volgende Grote Stap overwinnen, namelijk De Was Doen, aaaahhhh!