3 december 2011

Sentimentaliteit.


Zo af en toe dompel ik me onder in nostalgische gevoelens, duik ik in mijn verlangens naar thuis en verdrink ik mezelf bijna in heimwee. Nu ik heb geleerd om daarna weer afstand te doen van die gedachten, sta ik het mezelf toe zo nu en dan bepaalde dingen te missen. Drie keer raden wat het onderwerp van mijn  nieuwste lijstje wordt:
Dingen die ik hartstochtelijk mis.

-In mijn hoofd hoor ik jullie al nadrukkelijk verveeld zuchten en kreunen, maar  het lukt me maar niet om dit probleem over het hoofd te zien. Ik besef maar al te goed dat jullie dit al zevenenvijftig keer hebben moeten lezen, dus hou ik het  eerste puntje maar kort. Ja hoor. Ik mis Spa-water! Zo, dat bracht me weer even soelaas. Een tijdje geleden besefte ik trouwens ook dat er in de winkels wel Lipton Ice Tea wordt verkocht, maar dat er hier enkel de variant zonder bubbels bestaat. Nu ik er weer aan denk, heb ik dus zin in een échte Ice Tea. Verdraaid. Waar gaat dit in hemelsnaam naartoe, een wereld zonder Spa en prikkelende Ice Tea. Soms kan ik het bijna zelf niet geloven dat ik het hier al drie hele maanden volhoud.. (*Speekmedaille.)

-Ik mis frietjes! De Fransen vinden het fenomeen “Belg” blijkbaar uitermate lachwekkend. Telkens ze horen dat ik Belgisch ben, kunnen ze het niet nalaten te vertellen dat er grapjes bij de vleet bestaan over Belgen en hun liefde voor frietjes. Tot nu toe durfde geen enkele Fransman het aan om zo’n mopje in mijn gezicht te zeggen, dus heb gelukkig ik nog geen daverende woede-uitbarstingen gehad en ben ik nog niet tot fysiek geweld moeten overgaan. Want het begint bijna pijn te doen, mijn verlangen naar frietjes. Ze bestaan hier wel, maar ze zijn oftewel van die slappe gevallen (ik zal hier maar geen metafoor van maken, maar ik kan bijna niet anders dan de link te leggen met de Fransmannen zelf) oftewel diepvriesfrietjes. Echte FRIETJES VAN DE FRITUUR. Oh hemeltje, ik wil.

- Wanneer we ons een typische Fransoos voor de geest halen, ben ik er zeker van dat ook jullie meteen denken aan een slank persoon met een baret op, een streepjes t-shirt aan, een stokbrood in de ene hand en een sigaret in de andere. Wel, ik vind dat dat wijdverspreide cliché dringend genuanceerd  moet worden! Per slot van rekening zijn baretten tegenwoordig wat uit de mode en verdwijnen de gestreepte t-shirts stilaan uit het straatbeeld. Hoewel ja, in Bretagne bestaan er talloze winkels waar ze énkel streepjes t-shirts verkopen, fantastisch toch. Ik moet anderzijds bevestigen dat de meeste Fransen wel slank zijn (fopje, er zijn ook dikkerdjes, maar toch in mindere mate), ze bijna allemaal verstokte rokers zijn (bleh!) én dat alle Fransen de klok rond met een stokbrood in de hand lopen. Nu eet ik ook wel graag eens een stokbroodje, lekker krokant, knisperend en knapperig. Maar.. ik mis lekker brood! Gewoon brood is hier wel te vinden, maar het is echt niet zo lekker als thuis want de Franse korst is zo taai als leer en het brood volledig uitgedroogd na amper 2 dagen. Belgisch brood, om nom nom.

Aangezien ik niet bang ben om de ui te pellen die ik zelf ben, ga ik maar eens naar een diepere laag van mijn persoonlijkheid. Tijd dus om mijn eten-gemis achterwege te laten. (Oké, snel nog: ik mis ook soep, smoskes, puree, frikadellenkoek en aaaahhh nog zoveel meer, kortom eigenlijk elke maaltijd die door mijn mutti met liefde wordt gemaakt)

-Ik mis de Peda! Ik mis de gezelligheid (net zoals ik trouwens het woord ‘gezellig’ mis, zo goed als onvertaalbaar naar het Frans), namiddag-theetjes, onze keuken, fijn gebabbel en zotte uitgaansavonden. Zelfs samen studeren voor de examens zou ik momenteel fijn vinden! Hier zit ik op een gang met zo’n 40 mensen die allemaal zo liefst mogelijk anoniem willen blijven, wat heb ik daar een hekel aan. En dan is er ook dat hemeltergende brandalarm. De laatste twee weken is het hier al drie keer beginnen te loeien en geen kat die haar kamer verlaat, echt ongelofelijk. Blijkbaar zijn de Erasmussers de enigen die zo gek zijn om hun bed uit te komen (het was dan ook telkens in het midden van de nachts of ’s morgens vroeg). 

-Ik mis Lessius! Hoewel ik ten volle besef dat die uitspraak in de oren van mijn medestudenten extreem ongeloofwaardig zou kunnen klinken, is het toch een beetje de waarheid. Ik mis een normale blokperiode, ik mis een -niet zo fantastische maar toch- betere organisatie en af en toe mis ik zelfs wat intellectuele uitdaging. Mijn lessen hier zijn verre van gemakkelijk, maar het lukt me niet altijd om de motivatie om te studeren te vinden, dat leek voor Lessius beter te gaan. Desalniettemin ben ik me er bewust van dat ik tijdens het tweede semester thuis iedereen de oren ga afzagen over het feit dat ik Lessius ook beu ben. Maar dat zijn zorgen voor later, momenteel lijkt mijn thuisschool nog mijn beste vriendje te zijn, haha!  

-Daarnaast is het niet bepaald een groot geheim dat ik mijn ouders, Onzejorn, mijn beste vrienden en Onzendarco heel erg mis. En dat gemis doet natuurlijk het meeste pijn aan mijn hartje. Hoewel ik goed besef dat 9 januari wel heel dichtbij komt (=definitieve terugkeer, booyashakaaa!), beleef ik hier toch nog wel eens donkere momentjes. Ik heb echt enorm veel aan jullie, besef elke keer weer wat ik een geluk heb en hoe graag ik jullie zie. Het zijn dan ook die gedachten die ik soms moeilijk uit m’n hoofd kan zetten. Natuurlijk ga ik bijzonder triest zijn als ik Rennes voorgoed moet verlaten, maar het gaat ongetwijfeld deugd doen om terug thuis te komen en iedereen weer terug te zien. En misschien gaat mijn terugkeer me ook goed doen en me terug wat minder nostalgisch maken want zoals jullie vermoedelijk al hebben opgemerkt, is mijn sentimentele-sukkel-graad hier exponentieel aan het stijgen! En ja hoor, ik realiseer me maar al te goed dat het bijna gênant wordt, maar daar valt voorlopig niets aan doen. Soms laat ik me gewoonweg graag meeslepen.

Ziezo! Ik had er echt even nood aan om mijn hart luchten (en stiekem ook om een half uurtje te ontsnappen van de bergen leerstof die naar me liggen te lonken) maar nu is het weer tijd om verder te gaan en alle trieste gedachten weer even achterwege te laten. Dat lukt me wonderwel, mede dankzij het megaSinterklaasverrassingspakket dat ik deze week in mijn postbus heb gekregen van de vati, mutti en Onzejorn, gniffel gniffel.  

PS: Ik ben hier al drie hele maanden en heb nu nog maar één maand te gaan.. Waanzinnig toch!

19 november 2011

Il n'y a point de génie sans un grain de folie

Aloha snoeperdjes!
Nu ik zo’n twee en een halve maand op Franse bodem heb doorgebracht, is het dringend tijd om mijn gecompliceerde relatie met Rennes eens onder de loep te nemen. In een willekeurige Flair of Libelle, dé twee grote kwaliteitsmagazines, las ik dat wanneer je twijfels hebt over je geliefde, je de plus- en minpuntjes op een rijtje moet zetten en beoordelen welke zijde het meeste doorweegt. Hier komt dus een diepgaande studie van mijn liefdesrelatie met Frankrijk.

Hoho, wat heb ik een hekel aan:
-Op nummer één van mijn lijstje staan ongetwijfeld al de problemen met mijn vakken hier. In het begin van het jaar heeft het me een bloed, zweet en tranen gekost om alles geregeld te krijgen. Uiteindelijk mocht ik de vakken volgen die ik wilde, maar ze hebben mij veel minder studiepunten toegekend dan de studente die vorig jaar in Rennes zat. Maar zelfs daar viel een mouw aan te passen, om dat tekort op te vangen, moest ik drie vakken uit Taal en Letterkunde opnemen. Kant en klare oplossing!
Alleen vond blijkbaar niemand het nodig te vermelden dat er geen examens voor die vakken bestaan. En ja hoor, dat heb ik vorige week pas ontdekt. Oh, wat was ik toen uit het lood geslagen, realiserend dat ik in de aap gelogeerd was! Ik moet dus in december examens gaan afleggen voor vakken die ik nooit heb gevolgd, want anders krijg ik geen punten voor de vakken die ik wél heb gevolgd. En daar komt nog eens bij dat ze per twee vakken er eentje uitpikken om daar het examen van te doen. Dus als ik niet slaag voor een examen, ben ik meteen de studiepunten van twéé vakken kwijt. Da’s dus knudde met een rietje. Waaruit we maar besluiten dat ik in het tweede semester Nederlands Mondeling moet omarmen (mijn absoluut lievelingsvak)! Komt voor de bakker. Bah!

-De herfst is nog volop bezig met de bladeren van de bomen rood en geel te kleuren, maar toch vind ik dat de winter akelig dichtbij komt. Maanden met niets anders dan de dagen die verkorten, de zon die verdwijnt, de bloemen die sterven en dalende temperaturen waardoor ik het hier in Mijn Kast het zo koud heb als een kaalgeschoren schaap. Oh nee, ik kan dan ook geen enkel sympathie opwekken voor mensen die lyrisch beginnen te doen over dit seizoen, één voor één vermorzelen wil ik ze! Nou ja, behalve als het mijn vrienden zijn. Af en toe moet een mens wat toegevingen doen in het leven, zelfs ík kan niet altijd het been stijf houden. Maar toch, als ik op een dag over goddelijke krachten zou beschikken, zou ik het seizoen winter meteen afschaffen, TSJAKAAA.

-Daarnaast nog een kleine irritatie: steenharde handdoeken! Aangezien ik hier zelf mijn was moet doen en nooit zin heb om te zitten wachten op de droogtrommel (en ook omdat ik nogal krenterig ben want het kost geld om de was te drogen), hang ik mijn kleren op aan het droogrekje in mijn kamer. Vervelende bijwerking is dat mijn handdoeken na twee dagen compleet onbuigzaam zijn, en nee, het is echt niet zo lekker om m’n billen met semi-schuurpapier te moeten afdrogen.

-En dan als laatste ben ik weer langzaamaan naar een staat van radeloosheid aan het glijden omdat het Spa-waterprobleem weer opduikt, mi mi mi! Ik heb nog een beperkt voorraadje flessen over, die ik voor speciale momentjes bewaar. Als ik mezelf hier weer onderdompel in zelfmedelijden en naar huis wil, is het mijn Spa-water dat me uit de brand helpt. (Hé hé snap je, brand-water, hahaha! Slechtste mopje van de eeuw.) Gelukkigerwijze heb ik ondertussen mezelf hier al min of meer geacclimatiseerd en ben ik bijna gewend aan de extreem lekkere smaak van het Franse kraantjeswater! Laat die reddingsactie maar achterwege, ik ga niet verdorsten. Maar toch. Het blijft de oorzaak van een heleboel kommer en kwel, dat gebrek aan Spa-water in Frankrijk. 

Oh hemeltje! Wat klinkt dat allemaal deprimerend, DRINGEND tijd dus voor wat opvrolijking. We weten immers allemaal dat het leven net een krentenbol is met af en toe een hard stukje, dat er geen rozen zonder doornen bestaan, en dat er na regen zonneschijn komt. Hier komt mijn leven in Frankrijk door een roze bril.

Hihi, wat hou ik van:
-De Fransen! Het heeft me een tijd gekost, maar na twee en een halve maand lijkt het erop dat ze me eindelijk in hun armen hebben gesloten. Ik, die ene Erasmusser in de klas, leek eerst bestemd te zijn voor een permanente status als para, ze waren als de dood voor me! Maar ik vermoed dat ze nu wel hebben beseft dat ik geen besmettelijke ziektes heb, dat ik blijkbaar ook wel Frans kan spreken en dat ik nog best oké ben. Waarbij ik er gewoon maar van uitga dat ik best wel oké ben (o wee diegene die dat durft te betwisten). Wanneer ik me weer bezig hou met mijn uiterst discrete observatietjes, zie ik soms groen van jaloezie: hoe zij goochelen met het Frans, ik vind het ronduit prachtig. Twee eigenaardigheden in hun taalgebruik zijn:
- Bijna elke Fransman/-vrouw die ik ken, heeft af en toe de gewoonte om op een merkwaardige manier de oui “in te zuigen”. Ik kan het absoluut niet passend beschrijven, maar als ze oui zeggen, houden ze tegelijkertijd hun adem in. En het is een algemeen fenomeen hier, heel raar.
                -Een lijst van de stopwoordjes. Als je hier een kwartiertje rondslentert, heb je ongetwijfeld de volgende woorden drie keer gehoord: du coup, quoi, dégueulasse, marrant, bourré (hoewel dat misschien eerder Erasmuswoordenschat is), gueule, cuul (=cool), un con, j’avoue, bitte. (Dat laatste was een fopje, hihi.)

-Het Frans. Misschien kan niet iedereen daar chocola van maken, maar ik vind het zo’n mooie taal, mijn liefde ervoor groeit steeds maar aan! Ik ben ook heel blij met de Franse les voor Erasmussers die we in Rennes krijgen. Ik leer amper nog grammatica bij omdat we op Lessius al zoveel hebben geleerd, maar hier ontdek ik eindelijk het dagelijkse taalgebruik en typische uitdrukkingen. Daarnaast ben ik in de wolken over het feit dat ik steeds vaker in het Frans nadenk, woehoe! Na volledige dagen waarop ik met geen mens in het Nederlands communiceer, betrap ik er mezelf op dat ook mijn gedachten worden omgeschakeld. Prettige evolutie, daar kan je donder op zeggen!

Zo. Er zijn nog veel meer dingen die ik leuk en niet leuk vind, maar ik ga jullie niet langer tot de dood vervelen met mijn ellenlange bezinningen, deze blog barst nu al bijna uit zijn voegen!
En ohja. Voor ik het vergeet. De bestaansreden van dit bericht was een balans te maken van mijn relatie met Rennes en Frankrijk.. Wel, nu ik het eens goed bekijk, blijkt dat lijst van minpuntjes langer is dan die van pluspuntjes.  Pom, pom, pom, spannend, betekent dit het einde?!
Nee. Ik kan nog geen afscheid nemen van mijn nieuwe thuisstad, tot nu toe wegen de voordelen zoveel zwaarder door! Het ultieme doel van mijn avontuur was een Fransoosje te worden en hoewel ik het misschien nog niet volledig ben, hou ik meer dan ooit van de Franse taal en dat is voorlopig voldoende voor mij. Derhalve, mijn schatjes van patatjes, blijf ik het hier nog even uithouden.

Al houdt dat me natuurlijk niet tegen om jullie veel liefs te zenden!

PS: Thema van de week was... debiele uitdrukkingen en spreekwoorden! Hoewel Lessius me er bijwijlen anders over deed denken, ben ik toch ook een immense fan van de Nederlandse taal.
PS 2: Voor diegenen die net als ik geen leven hebben, doe een gooi naar het aantal uitdrukkingen die ik in dit blogbericht heb gebruikt.
PS 3: De winnaar krijgt enkel een kus van de juf. Meer niet, helaas pindakaas. Je kunt immers van een kikker geen veren plukken.

2 november 2011

Mal du pays

Holapola! Ik heb een groot, immens, gigantisch probleem! Ik zit namelijk met een writer’s block. Wat eigenlijk best ironisch is omdat ik mezelf amper, of zeg maar gewoon niet, een volwaardige schrijfster kan noemen.  En misschien dreig ik nu het mikpunt van jullie spot te worden omdat ik slechts enkele luttele tekstjes heb geschreven en nu al lekker dramatisch ga zitten doen (‘cause I’m a, I’m a diva), maar ik zeg het toch maar, nah! En stiekem vind ik bijzonder stoer om met een writer’s block te zitten. Zeg nu zelf, het klinkt toch wel lekker. Eerst had ik geen tijd om wat neer te schrijven en toen ik zin had om weer wat onzin met jullie te delen, besefte ik tot mijn grote wanhoop dat ik helemaal geen inspiratie had! U merkt het, een onoverkomelijk obstakel. Ik weet niet meer wat te doen, zit met de handen in het haar, ben radeloos en verloren. Ik zou natuurlijk heel gemakkelijk van deze blog een zoveelste Erasmus-dagboek kunnen maken. Maar ik weiger hardnekkig die kant op te gaan, ik ben namelijk niet zo’n fan van berichten als: “Vandaag ben ik naar de bib gegaan. En daarna heb ik les gehad. En dan zijn Joske en ik naar de Carrefour geweest. En toen heb ik een boterhammeke met choco gegeten.
IIIEEEK. Tof hoor, maar dat interesseert me geen hol. (Sorry, ik steek wel snel een euro in het vuile-woordenpotje). Dus hier zitten we dan. Te wachten tot ik dan toch maar iets leuks ga kunnen maken van dit stukje.

MAAR eigenlijk, lieverds, ben ik aan het liegen, ik had hier immers maandag al wat neergepend. Hohohooo, wat een onverwachte wending in het verhaal! Maar het zit zo: ik heb namelijk -na een heleboel introspectie- gemerkt dat ik enkel wil schrijven wanneer ik me ofwel heel blij, ofwel heel triest voel en maandag was ik.. triest. Gelukkig waren mijn vorige blogberichtjes allemaal uitingen van puur geluk, maar toen was het toch wat anders. De reden van mijn immense tristesse was dat ik diezelfde middag de beste mutti ter wereld had moeten uitzwaaien in het station.  
Ik heb vier fantastische dagen heb gehad met haar, die natuurlijk veel te snel voorbij zijn gegaan. We bezochten Dinan, mijn lievelingsplekje in Bretagne, en Fougères, we shopten en wandelden in Rennes, we aten crêpes en dronken wijn, deden terrasjes en babbelden en giechelden onafgebroken. Na zo’n dagen weer volledig één te zijn met haar, was het bijzonder moeilijk voor me om mijn mutti terug aan België te moeten geven. Ik had dan ook volop neigingen had om mezelf niet voor de trein maar op de trein naar België te smijten (drama-a-a, ik hou er soms wel van, hihi). 
Daarna ben ik al snikkend naar huis gaan, heb me schaamteloos volgepropt met comfort food en ben ik beginnen schrijven. Gelukkig kreeg ik halverwege mijn treurige tekst een noodoproep om even de wereld te gaan redden zodat ik mijn gedachten kon verzetten. En toen dat weer achter de rug was, las ik terug  wat ik eerder had geschreven en belandde ik spontaan in een lichte depressie, enkel veroorzaakt door mijn eigen zware, trieste woorden. Oh, wat kan ik soms toch melancholisch zijn. 

Ik schreef dat ik mij hier best goed voel maar dat ik eigenlijk thuis wilde zijn. Dat ik enkel daar gelukkig zou zijn. En er zit een zweem van waarheid in, ik woon namelijk heel graag in Rennes en ben enorm blij dat ik hier vrienden heb gevonden bij wie ik me goed voel. Maar ik ben zo verliefd op mijn leven thuis dat ik het hier af en toe wel eens moeilijk heb. Daar ben ik omringd door mijn familie en vrienden die alles voor me betekenen. En dat is reden genoeg om af en toe stilletjes naar thuis te verlangen, vind ik. Gelukkig kan ik nu, dankzij mijn fantastisch relativeringsvermogen (=inside joke voor m’n ouders), ook wel inzien dat dat misschien nog het mooiste is aan mijn Erasmusperiode. Ik had er namelijk nood aan eens van omgeving te veranderen, nieuwe mensen te leren kennen en nieuwe dingen te beleven, omdat ik dacht dat ik écht eens iets anders wilde. Nu begrijp ik in dat ik die ervaringen inderdaad nodig had, maar dan vooral om te beseffen dat ik niet anders dan blij kan zijn met mijn leven thuis.

Misschien kan het nogal hopeloos klinken dat ik zo aan België zit te denken, aan m’n ouders, m’n broer en m’n beste vrienden. Maar eigenlijk vind ik het best zo, want ondertussen heb ik het hier ook meer dan prima. Ik leid hier een fijn leventje, amuseer me fantastisch met mijn multicultureel vriendenclubje, woon in een mooie stad en leer enorm veel bij, ik kan dus niet meer dan dat verlangen! En wanneer ik weer terug in België zal zijn, ga ik enkele mensen doodknuffelen, ik ben nu al grote verrassingsaanvallen aan het plannen. Wanneer je ver weg van iedereen zit, besef je pas aan wie je het meest denkt en dus wie het meest voor je betekent. 
En in afwachting daarvan geniet ik volop van mijn Rennesiaanse avonturen!
De opmerkzame lezertjes onder jullie hebben dus al wel door dat mijn droefheid ondertussen weer volledig uit het zicht verdwenen is. Na maandag heb ik een serieus gesprek met mezelf gehad (soms heb ik er nood aan dat iemand me streng toespreekt, bij gebrek aan beter was ik dat ditmaal zelf) en heb ik beseft dat de voorbije twee maanden ongelofelijk snel zijn voorbijgevlogen. Mijn verblijf hier in Frankrijk is veel te kort om te verspillen aan oneindige bezinningen, dus ga ik daar gewoon mee stoppen. En vooral simpelweg genieten van de weinige tijd die me hier nog rest.

PS: Dat viel blijkbaar best nog mee met die writer's block! Straf.

14 oktober 2011

Pipi langkous

Er is een amper een week voorbij of ik heb weer gekke dingen meegemaakt! Nee, fopje, helemaal niet, het was een rustige week qua leuke gebeurtenissen, school palmde daarentegen alles in. In Rennes 2 hebben ze namelijk het fantastische systeem van tussentijdse examens. Allemaal heel fijn want je moet minder leerstof studeren. Maar nee hoor, dat werkt niet voor mij!! Ik ben echt wel een grote fan van het normale semester-systeem; tijdens het jaar door een leuk en vooral zorgeloos studentenleven leiden en enkel in januari en juni stress hebben. Ook al kennen we op Lessius een helse maand juni en stierven er de voorbije twee jaren kleine deeltjes Laura omdat ze het mentaal niet meer aan konden, ik heb het liever zo. In Rennes hebben we nu, na amper anderhalve maand, al examens en ja, jullie kunnen het al raden, dat maakt mij een beetje crazy in the coconut. Ik ben echt NIET stressbestendig genoeg om tussen mijn lessen door nog eens examens te moeten afleggen. Desalniettemin (= oh, wat hou ik van dat woord) moet ik er maar gewoon voor gaan en misschien eens stoppen met al klagend mijn tijd te verdoen. En stiekem hoop ik heel hard dat die mythe van “leerkrachten laten erasmussers er gemakkelijker door” een kern van waarheid bevat.

Om de stress wat te doen verdwijnen ben ik vorige week naar een dansles geweest. Er speelde een live bandje en de bedoeling was 2 uur lang te improviseren op hun muziek. Normaal ben ik veel te rationalistisch daarvoor maar ik wilde het toch eens proberen (en indien nodig zo snel mogelijk weg te rennen). Het eerste kwartier kregen we de opdracht de grond te ‘voelen’. Met een groep onbekenden heb ik daar, een beetje alsof ik zware spastische aanvallen had, op de grond liggen kronkelen en wriemelen terwijl ik vooral probeerde te vergeten dat mijn t-shirt vuil werd. Na die vreemde ervaring werd het nog wat enger, we moesten namelijk onze ogen sluiten en met de hele groep contactdansen. Op de muziek lagen we aan elkaar te frommelen en over elkaar te struikelen in een poging blind met elkaar te dansen. En weet je wat, ik ben niet bepaald open-minded, vooral omdat ik altijd maar blijf nadenken en ik mezelf niet gemakkelijk openstel voor nieuwe ervaringen, maar nadat ik een kwartier met m’n ogen dicht danste, vergat ik waar ik was en wat er allemaal gebeurde rond mij. Ik vergat even hoe het was om na te denken en voelde zo even hoe bevrijdend het kan zijn om eens een lege geest te hebben.
MAAR voordat jullie zouden denken dat de echte Laura Kerschot verdwenen zou zijn in een of andere transcendentale wereld, heb ik weer een compleet nutteloze, onbelangrijke en onbeduidende observatie die me van het hart moet!  Ik word immers zo’n 3 keer per dag met een snuifje heimwee geconfronteerd...
(Nota van  de auteur: diegenen die moeilijkheden hebben met het aanvaarden van het feit dat iedereen op deze wereld wel eens pipi moet doen: lees niet verder, het is voor je eigen bestwil.)

 Mijn pipi-bezoekjes hier worden immers zwaar verpest door Franse toiletten! Thuis zijn het mijn stiekeme momentjes van rust, reinheid en sereniteit. Ik kan er wat mediteren, boeken lezen, diepzinnige gesprekken met mezelf  houden en oplossingen bedenken om wereldvrede te bereiken. Om dat alles te kunnen verwezenlijken, zit ik dus graag op m’n gemakje op het gemak (oh jawel, ik ben er me van bewust dat dat een extreem flauwe woordspeling was, maar het was sterker dan mezelf!). Zelfs de toiletten van Lessius vind ik meer dan oké, het is godgeklaagd dat de poetsvrouwen op elke mogelijke moment aan het poetsen zijn maar die toiletten worden tenminste schoongemaakt! Hier daarentegen is het.. BLEHH. Maar het vreemdste vind ik eigenlijk dat ze op Rennes 2 nog niet bekend zijn met het fenomeen “wc-bril”. Ik vrees dat ik gewoon maar dankbaar moet zijn dat er hier überhaupt toiletpotten zijn, maar wat is er mis met het plaatsen van een wc-bril? Naast het feit dat ik op een heel klungelige wijze mijn pipi-bezoekjes moet afhandelen,  heb ik ook telkens moeite om claustrofobische aanvallen te onderdrukken omdat er amper licht aanwezig is in de toiletten. Gelukkig heeft de beschaafde wereld al wél zijn weg gebaand tot de residentie en kan ik tot rust komen op mijn eigen badkamertje van (letterlijk) anderhalve vierkante meter.  De enige mogelijke verklaring die ik kan bedenken voor het ontbreken van wc-brillen, verlichting en poetsvrouwen is dat ze hier wel arm moeten zijn. Die Fransen, het zijn toch sukkelaartjes. 
De reden waarom ik deze vreselijke ervaringen kan negeren en ik me met die rampzalige voorzieningen kan verzoenen, is dat de muren volgeschreven staan met Franse nonsens. Ik kan me dan ook niet inhouden om als afsluitertje het beste citaat dat ik gevonden heb met jullie te delen (het is namelijk op het lijf van de hele Franse bevolking geschreven):
« Si vous ne faites pas la grève, faites l’amour »

8 oktober 2011

De onverbiddelijke zoener

Hier in het heerlijke Frankrijk hou ik me nog met andere dingen bezig dan reisjes, feestjes, school en dutjes! Een van mijn favoriete hobby’s is namelijk “loeren”. Ik ben iemand die graag om zich heen kijkt, anderen in het oog houdt en zo af en toe wel eens een gesprekje durft af te luisteren. Je weet nooit welke interessante dingen je te zien of horen krijgt. Het is dan ook altijd fijn als je iemand op neuspeuteren betrapt (jep, voldoening alom op zo’n moment!). Aangezien ik besef dat ik helaas nu een viespeukje zou kunnen lijken, gaan we het er gewoon op houden dat ik graag observeer. 

Jullie hebben hiernaast vast al gelezen dat mijn nieuwste levensdoel was een echt Fransoosje te worden, dus hoe kan ik dat beter doen dan de Fransen zelf te observeren! Helaas kwam ik zo tot de ontdekking dat ik nog geen écht Frans spreek, boehoehoe. De Franse studenten gebruiken in hun dagelijkse taal constant, ja constant, ‘du coup’ aan het begin van hun zinnen en ‘quoi’ aan het einde ervan. Du coup, ik moet dringend mezelf forceren om die stopwoordjes in mijn taal te integreren, quoi! Die Fransen, het zijn toch rare meneertjes en mevrouwtjes.
Een ander interessant deel van het Frans-zijn zijn de kus-gewoonten hier. En geloof het of niet, ik dacht dat ze nogal afstandelijk waren, maar nee hoor, die Fransen willen gewoon té veel zoenen. De mensen die het dichtst bij me staan weten wel dat ik een hartstochtelijk ‘plakkerke’ ben, dat ik ervan hou om kusjes te krijgen en uit te delen, maar da’s dus enkel bij diegenen die ik echt graag heb. Ik bewaar m’n -ongetwijfeld heerlijke- zoentjes voor de mensen die speciaal voor me zijn. Nee, ik vind het na een volledige maand nog altijd niet normaal dat ik elke compleet onbekende in de kamer moet gaan kussen en ja, dat moet ik hier doen, zelfs wanneer er 36 mensen in de ruimte zijn. Hier levert het steevast lekker ongemakkelijke situaties op, waarbij Fransen hun kaak aanbieden voor de verplichte kusjes op de linker- en rechterwang en vele Erasmussers verschrikt achteruit deinzen en snel even zwaaien. De Fransen geraken dan volledig verward wanneer dat gebeurt, wat mij dan weer reden geeft om stiekem te zitten gniffelen (die arme stumperds). Wat er mis is met een simpele “Hallo!”, dat vraag ik me soms af.  Desalniettemin accepteer ik de Fransen zoals ze zijn en probeer ik mee te gaan in hun gewoontes (wat ik heel flink van mezelf vind). En wie weet ga ik het na dit semester verschrikkelijk vinden om niet meer non-stop te moeten kussen!
In de lessen heb ik ook nog opgemerkt dat cursuspapier hier anders is dan bij ons! (Ja hoor, deze observatie kan wel tellen als de meest nutteloze. Maar toch.) Frankrijk kan soms raar doen, ik ben namelijk grote fan van onze normale cursusblokken met lange ruitjes en dat is nu net weer iets dat hier gewoon NIET BESTAAT!! Daar werden jullie toch even van jullie sokken geblazen! Eergisteren sprak een meisje me zelfs aan om te vragen waar ik mijn cursuspapier vandaan haalde, omdat dat ze nog nooit zo’n papier met lange ruitjes had gezien. Ja hoor, ik besefte meteen dat zij mijn nieuwe hartsvriendin en soulmate gaat worden (want zeg nu zelf, het is toch megafantastisch dat ik niet de enige freak ben die zo’n dingen opmerkt). Nu alleen nog bedenken hoe ik ook haar daarvan kan overtuigen. 

Zo. Tot zover mijn megasuperfantastisch boeiende observaties.
Ik zend jullie vele kusjes!! (oh ironie)

PS: Ik zit hier al ietsje meer dan een hele maand, tijd om één van de grootste clichés naar boven te halen: de tijd vliegt voorbij wanneer je het leuk hebt! Mijn Antwerps leven lijkt zo ver weg maar ik vind het toch heel gek dat ik hier al zo lang zit.

2 oktober 2011

Thuiskomen.


Vorig weekend heb ik hier hoog bezoek gehad, de pater familias der Kerschotten is namelijk in Rennes geweest! We wilden het meeste uit drie korte dagen halen dus hadden we een druk programma samengesteld. Eerst heb ik m’n papsie een kleine rondleiding gegeven doorheen Rennes, wat nogal klungelig verliep aangezien ik de stad nog altijd niet vanbuiten ken, schaam op mij. Ik breng de meeste dagen door op de campus en ben meestal zo druk bezig met vanalles (ja oké, “vanalles” is hier synoniem voor dutjes doen, maar dat hadden jullie vast al wel door!) dat ik niet elke dag naar het centrum ga. Maar op die manier was het ook fijn, als twee volwaardige toeristjes met het stadsplan in de hand hebben we hier weer nieuwe mooie plekjes ontdekt.  
Het was een heerlijkheid om de auto te hebben (en een vader die het geen probleem vond om steeds voor chauffeur te spelen, gnagna) en dus konden we ’s zaterdags naar Saint-Malo rijden. Het was stralend weer dus de perfecte dag om één van de mooiste steden aan zee te bezoeken hier in Bretagne. En ja hoor, Saint-Malo was heel mooi, al ontsnapten we ternauwernood aan de vloed, bijna hadden we vastgezeten op een eilandje waar het graf van Chateaubriand ligt. Even paniek (mijn hele leven flitste al aan me voorbij), ZOTTE AVONTUREN dus, maar gelukkig een goede afloop.
’s Avonds zijn we doorgereden naar Cancale, waar toeristen en ander gespuis naartoe gaan om zeevruchten te eten. Mijn ouders waren ook hier tijdens hun huwelijksreis, en nu 30 jaar later had ik het genoegen om met m’n vader ook oesters te proeven. Wat overigens geen groot succes was, niet echt m’n ding! Toen we ’s avonds terugkeerden, was het al lang donker en stuurden de wegwijzers ons naar smalle, enge, niet-verlichte weggetjes doorheen de Bretoense weilanden, ik was niet bepaald op m’n gemak maar die papsie van mij, die kan soms zo onbevreesd zijn! Buiten alle (=mijn) verwachtingen zijn we zonder kleerscheuren terug thuis geraakt, dat verdiende wel een kusje van de juf.
Op zondag gingen we naar Dinan en stopten we eerst nog in Bécherel, een stadje dat bekend staat om haar boekenwinkels. Dinan vond ik echt heel charmant, romantisch en ook wat minder toeristisch dan Saint-Malo. M’n papsie en ik liepen er de hele tijd glunderend bij, omdat we het gewoon zo enorm leuk hadden met z’n tweetjes. Maandagmorgen zijn we uiteindelijk nog naar Parc du Thabor geraakt, wat ik meteen moest bombarderen tot mijn lievelingsplekje in Rennes, het was er deze week ideaal om vrije uurtjes door te brengen nu het zo’n mooi weer was.
Ik heb van ons vake ook nog het leukste cadeautjespakket OOIT gekregen, met al mijn lievelingsdingen die m'n ouders en broer hadden samengesteld. Funny fact: hij had ook nog pralines in Leonidas voor mij gekocht, maar besefte pas toen hij al een héél eind onderweg was dat hij die marsepeintjes was vergeten. Aangezien mijn vader de naam Kerschot waardig draagt (als in: lots of crazyness), is die gekke man helemaal terug naar huis gereden om ze te gaan halen, wat een enorme omweg was. Natuurlijk was ik overblij met die pralines tot op de moment dat we door Rennes kuierden en we plots… een winkel van Leonidas zagen. Maar goed dat mijn vader het leven wel door een roze bril kan zien en er mee kon lachen. Het feit dat er toen een spiertje onder zijn oog spastisch begon trekken, zal waarschijnlijk puur toeval geweest zijn, en duidde helemáál niet op de nabijheid van een zenuwinzinking.

Daarnaast ben ik blij dat ik alle plekjes van Bretagne leer kennen, vóór dit weekend had ik nog niet zo heel veel gezien van de omgeving buiten Rennes, maar tijdens onze autoritten verbaasde ik me telkens weer over de uitgestrekte landschappen en oude stenen huisjes, het is net alsof je in een ander tijd belandt wanneer je de stad verlaat. Ik hou heel erg van België, maar als ik op een dag per toeval een rijke Fransoos aan de haak zou slaan, wil ik hier best wel une maison de campagne voor m’n vakanties.
Jullie zullen aan mijn ultrapositieve toon wel merken dat ik dus een enorm fijn weekend heb gehad, vader en dochter Kerschot maken samen een geweldig team. Voor onze volgende reis ga ik sowieso t-shirts laten drukken, moet ik een teamnaam en -lied verzinnen en kan een teamgroet niet ontbreken. Dat wordt gegarandeerd een succes, net zoals dit weekend was, woehoe!

22 september 2011

Il en faut peu pour être heureux!

Luitjes! Ik betrap mezelf er nu al op dat ik deze blog aan het verwaarlozen ben, kort leven gaat dit ding hier hebben. Maar nee, nee, nee, ik moet mezelf wat meer discipline opleggen. Hier komt'ie!

Sinds m’n laatste bericht heb ik twee weken van ups en downs gehad. Vorige week dacht ik zelfs heel even dat ik nog terug naar huis zou moeten komen.. Er waren problemen met de vakken die ik hier moet volgen, waarbij het erop neer kwam dat ik ofwel allemaal Engelse vakken erbij zou moeten nemen ofwel Taal- en Letterkunde zou moeten doen. Aangezien we allemaal weten dat ik de grootste fan ben van de Germaanse Talen (het begint al bij dat woord ‘Germaans’, brrr, beangstigend toch!) en een al even grote liefde heb voor de abstracte leerstof die Taal- en letterkunde te bieden heeft, zag ik het even niet meer zitten. Ik wil gewoon iets studeren waar ik me voor kan motiveren. Sappig detail: toen ik dat slechte nieuws te horen kreeg van de knappe Amerikaan van het International Office, kon ik even niets anders doen dan wanhopig in tranen uit te barsten. (First public mental breakdown, check!) De arme man zou duidelijk zijn weggelopen als ik niet de enige uitgang in de kamer blokkeerde, haha. Oké, eerlijk is eerlijk, ik kan er nu mee lachen, maar was die dag wel een hoopje ellende. Terwijl het thuisfront aan het juichen was omdat ik misschien naar België zou komen (grapje, m’n ouders hebben Lessius gestalkt zodat het opgelost zou geraken) heb ik e-mails gestuurd en rondgebeld en gestampvoet en zeker 8 knock-outs uitgedeeld om duidelijk te maken dat ik gewoon Frans en Spaans wilde studeren. Omdat Rennes 2 toen zo’n schrik had dat ik nog meer mensen pijn zou doen, hebben ze beslist dat Dorien (het andere meisje van Lessius) en ik toch de geplande vakken mogen opnemen. (nota van de auteur: elementen uit de werkelijkheid en fantasiewereld kunnen wel eens zijn samengesmolten tijdens de loop der gebeurtenissen, hihi.)

Dan natuurlijk nog de ups! We hadden ons eigen tripje naar Vitré gepland, een mooi oud dorpje op 30 minuutjes van Rennes. We zijn van plan om tijdens de weekends meer van die mini-reisjes te maken om Bretagne wat te verkennen, daar zie ik al naar uit! Hoewel we tijdens de week naar school moeten gaan en ik al veel taken op heb gekregen (blehh), krijg ik in het weekend telkens weer dat vakantiegevoel. En  ik vind het zo spijtig dat de mensen hier uit de streek stuk voor stuk van mening zijn dat er in Bretagne absoluut niks te zien is, want het is hier echt zo mooi! Ook maakten ze de Erasmussers bang dat het hier non-stop regent, maar dat valt ook nog best wel mee. En oh oh, ik mag jullie niet Het Grote Nieuws weerhouden, namelijk dat ik ondertussen de was kan doen! Het is best gemakkelijk, alleen lastig dat ik een uur van m’n week moet doorbrengen in het wassalon. Ik heb te veel schrik van de stoute meneren in de Grote Boze Wereld die m’n kleren zouden stelen dus ga ik er maar bijzitten, om mijn extreem kostbare tijd te verdoen, starend naar de wasmachine, nadenkend over de dingen des levens. Wat ook wel poëtisch kan zijn, nu ik er bij stilsta.

 Daarnaast is er nog een grote up, namelijk dat ik de lessen al veel leuker vind dan vorige week! Ik zag er vorige week eigenlijk wel naar uit om naar de lessen te gaan, om Franse studenten te leren kennen en nog veel bij te leren.. Maar hoge verwachtingen zijn zelden goed dus werd ik wat teleurgesteld. In de lessen was ik steeds de enige Erasmusser, en ik vond dat mijn klasgenoten precies niet veel zin hadden om me te leren kennen. Deze week was het al anders, de studenten waren blij om me wat te helpen met de vragen die ik had (hoewel, de website van Rennes 2 is nog altijd een groot mysterie voor mij) en ik voel me niet meer de buitenstaander. Deze week heb ik nog wat lessen uitgeprobeerd, ik heb er gevonden waarbij ik zin had om in volle paniek het klaslokaal uit te rennen, en dan gelukkig ook weer andere die ik ga blijven doen. Tijdens die lessen heb ik trouwens nog complimenten gekregen waar m’n neus van begon te krullen. Ik wilde weten of m’n niveau van Frans schrijven wel genoeg was om de lessen Vertaling Spaans-Frans te volgen, waarop de prof antwoordde dat ik me helemáál geen zorgen moest maken en dat mijn enige fouten ook fouten waren die bij de Franse studenten terugkomen. Bij mijn Spaanse les vroeg de prof dan weer of ik Portugees was, omdat ik zo’n goed Spaans accent had! Die laatste opmerking staat nu in drukletters genoteerd in mijn mentaal complimentenboekje, daar ga ik sowieso nog weken op teren, haha.

En ik heb ook nog heel leuk nieuws: mijn vader komt me bezoeken dit weekend. Nu is het hopen dat het mooi weer gaat zijn want dan is alles nog leuker hier. En ik hoop ook dat we met z’n tweetjes Saint-Malo kunnen bezoeken, een havenstadje waar iedereen hier vol van is. Dat het weekend er maar snel zal zijn, nom nom nom. Leuke bijkomstigheid is dat ik nu een reünie kan organiseren met 1.mijn geliefde collectie schoenen en 2.liters Spa-water, hurray! Hoewel ik het waterfiasco stilletjes aan begin te vergeten, de reden: ik heb wijn gevonden die 0,84 euro per fles kost.. Zeg nu zelf, wie is er dan nog zo gek om water te kopen.
Zo besluit ik telkens weer tijdens mijn dagelijks mediteermomentje dat ik zoveel redenen heb om de mindere momentjes te vergeten en hier heel gelukkig te zijn met m'n Rennesiaans leventje. Vreugdedansje!

En ja hoor, dit is de gepaste moment om Junglebook te quoten:

Il en faut peu pour être heureux Vraiment très peu pour être heureux Chassez de votre esprit tous vos soucisPrenez la vie du bon côtéRiez, sautez, dansez, chantez! 

4 september 2011

Spanneeeeeeend.

Na enkele dagen hier te hebben doorgebracht is het dringend tijd voor een nieuw bericht. Het is nu de goede moment om even m'n gedachten te verzetten want ik heb afscheid moeten nemen van m'n broer (beter bekend onder de naam Onzejorn) en dat was lastig! Maar we beginnen bij het begin.
Donderdagmorgen moesten we vroeg uit ons bed om de bus naar Antwerpen te nemen. Afscheid nemen was bijzonder moeilijk voor me, ik hou zo van alles en iedereen thuis dat ik nog even dacht "Als ik me verstop onder m'n bed, zal niemand me vinden, hihihi."
Maar omdat ik mezelf dan niet meer onder ogen zou kunnen komen, ben ik maar op de bus gestapt. Na een lange reis zijn we dan aangekomen en scheen de zon, hoera! Maar ik had nog niet meteen oog voor het leuke en het mooie rond me en dacht alleen maar "WARM, MOE, PIJN - van die 487 kilo wegende koffers-, WEIHHH".
Bij de residentie waren er Franse studenten die ons hielpen (allemaal even enthousiast en oprecht, echt fijn!) waar ik na het nodige papierwerk en geld-donering en een hele hoop gedoe (maar dan ook een héle hoop) mijn sleutel kreeg.
Toen ik binnenkwam ben ik dan beginnen huilen (ik smijt het maar in de groep) omdat het zo'n beetje het kleinste kamertje is dat ik ooit had gezien. Ik heb mijn nieuw kot dus maar gedoopt onder de naam "Mijn Kast". Maar wat een geluk dat ik in mijn koffers ook een Jorntje had gestoken! Met het nodige geduld (en strengheid) kalmeerde hij me. Alle triestheid sneller dan snel weg.
De volgende dag was het info-vergadering voor de Erasmussers. Wat een hoop mensen, en zoveel Britten en Japanners! Daarna kregen we cider en hapjes van de unief en heb ik me vastgeklampt aan anderen waardoor ik meteen al enkele mensen hebben leren kennen die ook de residenties hier wonen. Ik vind het echt geweldig dat iedereen zo open is, je leert zo snel zoveel mensen kennen.
De voorbije dagen zijn dan nog heel druk geweest. Jorn en ik zijn met de Nederlandse meisjes naar de Ikea geweest (=altijd leuk). Hoewel ik moet bekennen dat ik nabij een zenuwinzinking was toen ik de rekening kreeg, hoeha.
Dan hebben we met een groepje mensen al meteen de uitgangsbuurt, gekend als "la Rue de Soif", verkend, da's the place to be om 's avonds te gaan feesten.
Gisterenmorgen (té vroeg) zijn we met alle Erasmussers en Franse begeleiders naar een grote markt geweest, zo badend in een heerlijke middagzon besloten Jorn en ik dat we gelukkig waren en voor de rest der tijden in Rennes zullen blijven wonen. (Jorn Kerschot, ik hou je eraan, KOM TERUG.)
's Avonds zijn Jorn en ik -natuurlijk- nog Bretoense crèpes gaan eten met cider erbij (njammie!) en erna weer een hele avond gezellig zitten babbelen met m'n groepje (met de nodige flessen wijn, we zijn dan ook in Frankrijk, da's een verplichting)
Vandaag hebben we een afscheidsetentje voor Jorn gehouden en heb ik hem uitgezwaaid. Wat heel triest was. Maar het is misschien goed dat ik eens zelfstandig leer te worden, haha. En daarnaast was het gemakkelijk dat zijn dekens niet meer op de grond lagen want het is over een kwartiertje filmavond in Mijn Kast en het moest hier dringend opgeruimd worden!
Verdere indrukken:
-Bij het groepje waar ik mee rondhang zitten ook enkel Fransen, ik had niet meteen verwacht dat zij zo open zouden staan tegenover Erasmussers. Da's toch nogal wat anders dan bij ons, waar de Erasmussers meestal een aparte groep vormen, ik denk niet dat de Belgen zo warm zijn.
-GROTE PANIEK gisteren in de Carrefour toen ik ontdekte dat Spa-water hier niet bestaat. Ik ben een groots en ingenieus plan aan het ontwerpen om dit te overwinnen, al lijkt het wel onmogelijk. Vake, kleine oproep: laat mijn winterkleren maar thuis en stop je auto vol met Spa-water als je naar hier komt. Dank u zeer.
-Daarnaast ben ik best trots op mezelf, ik kan Frans! Misschien had ik enkel wat zelfvertrouwen nodig.. Nu heb ik al verschillende complimenten gehad over m'n Frans (zelfs van de Fransen), woehoe! Speekmedaille voor mezelf.
-WAT HOU IK VAN FRANKRIJK of van Rennes, nu al! Ik vind het hier echt geweldig. Ook al is er geen Spa. Rennes is een heel mooie stad met oude gebouwen en veel winkels (booyashakaa). En ik weet dat ik nog foto's moet trekken en die zullen er dus -op een dag- nog wel aankomen.
-Ik mis thuis en ik mis iedereen maar het is hier al zo leuk geweest dat ik wel besef dat het hier goed met mij gaat komen!
En wie weet, misschien word ik eens wat volwassen. Maar dan moet ik nog wel de volgende Grote Stap overwinnen, namelijk De Was Doen, aaaahhhh!

15 augustus 2011

Redenen om een blog te maken.



De reden die alles omvat: ik ga op Erasmus! Alsof dat nog niet duidelijk was.
Ik heb beslist hier de komende maanden -op een licht exhibitionistische wijze- wat dingen neer te schrijven zodat diegenen die het willen, wat over mijn verblijf in Rennes kunnen te weten komen. Ik hoop natuurlijk nog met iedereen te communiceren via Skype en postduiven en Facebook en kaartjes en postpakketten vol leuks (hint, hint) maar als iemand z'n tijd wil verdoen met dit hier alles te lezen, jippiejajee!
Naast het feit dat ik met deze blog mijn basisbehoefte aan communicatie zal proberen te vervullen, zijn er ook nog wel andere redenen voor het bestaan ervan. Zo wilde ik bijvoorbeeld al lang een blog beginnen. Ik ben altijd een dagboekmeisje geweest (ook al hield ik dat nooit lang vol) en schrijf graag maar had geen idee waarover ik zou kunnen vertellen. Laten we hopen dat ik nu eens inspiratie zal krijgen.
Daarnaast is deze blog er dankzij mijn aangeboren angst voor eenzaamheid (in mijn vrije tijd ben ik dan ook de wederhelft van de man van Melle). Mijn stille momentjes op mijn nieuwe Franse kot wil ik niet al huilend doorbrengen dus moest er vervanging gezocht worden! Hopelijk zal die vervanging bestaan uit massa's vrienden maar moest dat niet zo zijn... heb ik tijd om hier af en toe iets te komen schrijven. Daar zal ik wel weer blij van worden.
MAAR, en dat is een grote 'maar', ik vermoed dat ik niet zoveel tijd zal hebben om eenzaam te worden en dat de vorige reden te negeren is.
Een leukere reden die ik kan bedenken, is dat ik dit moet doen om mijn Nederlands te onderhouden, ik ga namelijk ondergedompeld worden in het Frans. En om te voorkomen dat ik volledig van mijn moedertaal vervreemd zal zijn na die 4 maanden (door mijn verschrikkelijke vergeetachtigheid bestaat die kans) ga ik hier wat schrijven. Wanneer ik op een dag in het Frans begin te schrijven, dient IEMAND me uit Bretagne te komen halen om mijn Vlaams zieltje te redden.

En misschien zit er wel nóg meer achter.  Of misschien ook niet. En heel misschien heb ik gewoon zin om onzin neer te pennen. (ghihihihi.)