Sentimentaliteit.

Zo af en toe dompel ik me onder in nostalgische gevoelens, duik ik in mijn verlangens naar thuis en verdrink ik mezelf bijna in heimwee. Nu ik heb geleerd om daarna weer afstand te doen van die gedachten, sta ik het mezelf toe zo nu en dan bepaalde dingen te missen. Drie keer raden wat het onderwerp van mijn  nieuwste lijstje wordt:

Dingen die ik hartstochtelijk mis.

-In mijn hoofd hoor ik jullie al nadrukkelijk verveeld zuchten en kreunen, maar  het lukt me maar niet om dit probleem over het hoofd te zien. Ik besef maar al te goed dat jullie dit al zevenenvijftig keer hebben moeten lezen, dus hou ik het  eerste puntje maar kort. Ja hoor. Ik mis Spa-water! Zo, dat bracht me weer even soelaas. Een tijdje geleden besefte ik trouwens ook dat er in de winkels wel Lipton Ice Tea wordt verkocht, maar dat er hier enkel de variant zonder bubbels bestaat. Nu ik er weer aan denk, heb ik dus zin in een échte Ice Tea. Verdraaid. Waar gaat dit in hemelsnaam naartoe, een wereld zonder Spa en prikkelende Ice Tea. Soms kan ik het bijna zelf niet geloven dat ik het hier al drie hele maanden volhoud.. (*Speekmedaille.)

-Ik mis frietjes! De Fransen vinden het fenomeen “Belg” blijkbaar uitermate lachwekkend. Telkens ze horen dat ik Belgisch ben, kunnen ze het niet nalaten te vertellen dat er grapjes bij de vleet bestaan over Belgen en hun liefde voor frietjes. Tot nu toe durfde geen enkele Fransman het aan om zo’n mopje in mijn gezicht te zeggen, dus heb gelukkig ik nog geen daverende woede-uitbarstingen gehad en ben ik nog niet tot fysiek geweld moeten overgaan. Want het begint bijna pijn te doen, mijn verlangen naar frietjes. Ze bestaan hier wel, maar ze zijn oftewel van die slappe gevallen (ik zal hier maar geen metafoor van maken, maar ik kan bijna niet anders dan de link te leggen met de Fransmannen zelf) oftewel diepvriesfrietjes. Echte FRIETJES VAN DE FRITUUR. Oh hemeltje, ik wil.

- Wanneer we ons een typische Fransoos voor de geest halen, ben ik er zeker van dat ook jullie meteen denken aan een slank persoon met een baret op, een streepjes t-shirt aan, een stokbrood in de ene hand en een sigaret in de andere. Wel, ik vind dat dat wijdverspreide cliché dringend genuanceerd  moet worden! Per slot van rekening zijn baretten tegenwoordig wat uit de mode en verdwijnen de gestreepte t-shirts stilaan uit het straatbeeld. Hoewel ja, in Bretagne bestaan er talloze winkels waar ze énkel streepjes t-shirts verkopen, fantastisch toch. Ik moet anderzijds bevestigen dat de meeste Fransen wel slank zijn (fopje, er zijn ook dikkerdjes, maar toch in mindere mate), ze bijna allemaal verstokte rokers zijn (bleh!) én dat alle Fransen de klok rond met een stokbrood in de hand lopen. Nu eet ik ook wel graag eens een stokbroodje, lekker krokant, knisperend en knapperig. Maar.. ik mis lekker brood! Gewoon brood is hier wel te vinden, maar het is echt niet zo lekker als thuis want de Franse korst is zo taai als leer en het brood volledig uitgedroogd na amper 2 dagen. Belgisch brood, om nom nom.

Aangezien ik niet bang ben om de ui te pellen die ik zelf ben, ga ik maar eens naar een diepere laag van mijn persoonlijkheid. Tijd dus om mijn eten-gemis achterwege te laten. (Oké, snel nog: ik mis ook soep, smoskes, puree, frikadellenkoek en aaaahhh nog zoveel meer, kortom eigenlijk elke maaltijd die door mijn mutti met liefde wordt gemaakt)

-Ik mis de Peda! Ik mis de gezelligheid (net zoals ik trouwens het woord ‘gezellig’ mis, zo goed als onvertaalbaar naar het Frans), namiddag-theetjes, onze keuken, fijn gebabbel en zotte uitgaansavonden. Zelfs samen studeren voor de examens zou ik momenteel fijn vinden! Hier zit ik op een gang met zo’n 40 mensen die allemaal zo liefst mogelijk anoniem willen blijven, wat heb ik daar een hekel aan. En dan is er ook dat hemeltergende brandalarm. De laatste twee weken is het hier al drie keer beginnen te loeien en geen kat die haar kamer verlaat, echt ongelofelijk. Blijkbaar zijn de Erasmussers de enigen die zo gek zijn om hun bed uit te komen (het was dan ook telkens in het midden van de nachts of ’s morgens vroeg). 

-Ik mis Lessius! Hoewel ik ten volle besef dat die uitspraak in de oren van mijn medestudenten extreem ongeloofwaardig zou kunnen klinken, is het toch een beetje de waarheid. Ik mis een normale blokperiode, ik mis een -niet zo fantastische maar toch- betere organisatie en af en toe mis ik zelfs wat intellectuele uitdaging. Mijn lessen hier zijn verre van gemakkelijk, maar het lukt me niet altijd om de motivatie om te studeren te vinden, dat leek voor Lessius beter te gaan. Desalniettemin ben ik me er bewust van dat ik tijdens het tweede semester thuis iedereen de oren ga afzagen over het feit dat ik Lessius ook beu ben. Maar dat zijn zorgen voor later, momenteel lijkt mijn thuisschool nog mijn beste vriendje te zijn, haha!  

-Daarnaast is het niet bepaald een groot geheim dat ik mijn ouders, Onzejorn, mijn beste vrienden en Onzendarco heel erg mis. En dat gemis doet natuurlijk het meeste pijn aan mijn hartje. Hoewel ik goed besef dat 9 januari wel heel dichtbij komt (=definitieve terugkeer, booyashakaaa!), beleef ik hier toch nog wel eens donkere momentjes. Ik heb echt enorm veel aan jullie, besef elke keer weer wat ik een geluk heb en hoe graag ik jullie zie. Het zijn dan ook die gedachten die ik soms moeilijk uit m’n hoofd kan zetten. Natuurlijk ga ik bijzonder triest zijn als ik Rennes voorgoed moet verlaten, maar het gaat ongetwijfeld deugd doen om terug thuis te komen en iedereen weer terug te zien. En misschien gaat mijn terugkeer me ook goed doen en me terug wat minder nostalgisch maken want zoals jullie vermoedelijk al hebben opgemerkt, is mijn sentimentele-sukkel-graad hier exponentieel aan het stijgen! En ja hoor, ik realiseer me maar al te goed dat het bijna gênant wordt, maar daar valt voorlopig niets aan doen. Soms laat ik me gewoonweg graag meeslepen.

Ziezo! Ik had er echt even nood aan om mijn hart luchten (en stiekem ook om een half uurtje te ontsnappen van de bergen leerstof die naar me liggen te lonken) maar nu is het weer tijd om verder te gaan en alle trieste gedachten weer even achterwege te laten. Dat lukt me wonderwel, mede dankzij het megaSinterklaasverrassingspakket dat ik deze week in mijn postbus heb gekregen van de vati, mutti en Onzejorn, gniffel gniffel.  

PS: Ik ben hier al drie hele maanden en heb nu nog maar één maand te gaan.. Waanzinnig toch!

Il n'y a point de génie sans un grain de folie

Aloha snoeperdjes!
Nu ik zo’n twee en een halve maand op Franse bodem heb doorgebracht, is het dringend tijd om mijn gecompliceerde relatie met Rennes eens onder de loep te nemen. In een willekeurige Flair of Libelle, dé twee grote kwaliteitsmagazines, las ik dat wanneer je twijfels hebt over je geliefde, je de plus- en minpuntjes op een rijtje moet zetten en beoordelen welke zijde het meeste doorweegt. Hier komt dus een diepgaande studie van mijn liefdesrelatie met Frankrijk.

Hoho, wat heb ik een hekel aan:

-Op nummer één van mijn lijstje staan ongetwijfeld al de problemen met mijn vakken hier. In het begin van het jaar heeft het me een bloed, zweet en tranen gekost om alles geregeld te krijgen. Uiteindelijk mocht ik de vakken volgen die ik wilde, maar ze hebben mij veel minder studiepunten toegekend dan de studente die vorig jaar in Rennes zat. Maar zelfs daar viel een mouw aan te passen, om dat tekort op te vangen, moest ik drie vakken uit Taal en Letterkunde opnemen. Kant en klare oplossing!
Alleen vond blijkbaar niemand het nodig te vermelden dat er geen examens voor die vakken bestaan. En ja hoor, dat heb ik vorige week pas ontdekt. Oh, wat was ik toen uit het lood geslagen, realiserend dat ik in de aap gelogeerd was! Ik moet dus in december examens gaan afleggen voor vakken die ik nooit heb gevolgd, want anders krijg ik geen punten voor de vakken die ik wél heb gevolgd. En daar komt nog eens bij dat ze per twee vakken er eentje uitpikken om daar het examen van te doen. Dus als ik niet slaag voor een examen, ben ik meteen de studiepunten van twéé vakken kwijt. Da’s dus knudde met een rietje. Waaruit we maar besluiten dat ik in het tweede semester Nederlands Mondeling moet omarmen (mijn absoluut lievelingsvak)! Komt voor de bakker. Bah!

-De herfst is nog volop bezig met de bladeren van de bomen rood en geel te kleuren, maar toch vind ik dat de winter akelig dichtbij komt. Maanden met niets anders dan de dagen die verkorten, de zon die verdwijnt, de bloemen die sterven en dalende temperaturen waardoor ik het hier in Mijn Kast het zo koud heb als een kaalgeschoren schaap. Oh nee, ik kan dan ook geen enkel sympathie opwekken voor mensen die lyrisch beginnen te doen over dit seizoen, één voor één vermorzelen wil ik ze! Nou ja, behalve als het mijn vrienden zijn. Af en toe moet een mens wat toegevingen doen in het leven, zelfs ík kan niet altijd het been stijf houden. Maar toch, als ik op een dag over goddelijke krachten zou beschikken, zou ik het seizoen winter meteen afschaffen, TSJAKAAA.

-Daarnaast nog een kleine irritatie: steenharde handdoeken! Aangezien ik hier zelf mijn was moet doen en nooit zin heb om te zitten wachten op de droogtrommel (en ook omdat ik nogal krenterig ben want het kost geld om de was te drogen), hang ik mijn kleren op aan het droogrekje in mijn kamer. Vervelende bijwerking is dat mijn handdoeken na twee dagen compleet onbuigzaam zijn, en nee, het is echt niet zo lekker om m’n billen met semi-schuurpapier te moeten afdrogen.

-En dan als laatste ben ik weer langzaamaan naar een staat van radeloosheid aan het glijden omdat het Spa-waterprobleem weer opduikt, mi mi mi! Ik heb nog een beperkt voorraadje flessen over, die ik voor speciale momentjes bewaar. Als ik mezelf hier weer onderdompel in zelfmedelijden en naar huis wil, is het mijn Spa-water dat me uit de brand helpt. (Hé hé snap je, brand-water, hahaha! Slechtste mopje van de eeuw.) Gelukkigerwijze heb ik ondertussen mezelf hier al min of meer geacclimatiseerd en ben ik bijna gewend aan de extreem lekkere smaak van het Franse kraantjeswater! Laat die reddingsactie maar achterwege, ik ga niet verdorsten. Maar toch. Het blijft de oorzaak van een heleboel kommer en kwel, dat gebrek aan Spa-water in Frankrijk. 

Oh hemeltje! Wat klinkt dat allemaal deprimerend, DRINGEND tijd dus voor wat opvrolijking. We weten immers allemaal dat het leven net een krentenbol is met af en toe een hard stukje, dat er geen rozen zonder doornen bestaan, en dat er na regen zonneschijn komt. Hier komt mijn leven in Frankrijk door een roze bril.

Hihi, wat hou ik van:

-De Fransen! Het heeft me een tijd gekost, maar na twee en een halve maand lijkt het erop dat ze me eindelijk in hun armen hebben gesloten. Ik, die ene Erasmusser in de klas, leek eerst bestemd te zijn voor een permanente status als para, ze waren als de dood voor me! Maar ik vermoed dat ze nu wel hebben beseft dat ik geen besmettelijke ziektes heb, dat ik blijkbaar ook wel Frans kan spreken en dat ik nog best oké ben. Waarbij ik er gewoon maar van uitga dat ik best wel oké ben (o wee diegene die dat durft te betwisten). Wanneer ik me weer bezig hou met mijn uiterst discrete observatietjes, zie ik soms groen van jaloezie: hoe zij goochelen met het Frans, ik vind het ronduit prachtig. Twee eigenaardigheden in hun taalgebruik zijn:

- Bijna elke Fransman/-vrouw die ik ken, heeft af en toe de gewoonte om op een merkwaardige manier de oui “in te zuigen”. Ik kan het absoluut niet passend beschrijven, maar als ze oui zeggen, houden ze tegelijkertijd hun adem in. En het is een algemeen fenomeen hier, heel raar.

                -Een lijst van de stopwoordjes. Als je hier een kwartiertje rondslentert, heb je ongetwijfeld de volgende woorden drie keer gehoord: du coup, quoi, dégueulasse, marrant, bourré (hoewel dat misschien eerder Erasmuswoordenschat is), gueule, cuul (=cool), un con, j’avoue, bitte. (Dat laatste was een fopje, hihi.)

-Het Frans. Misschien kan niet iedereen daar chocola van maken, maar ik vind het zo’n mooie taal, mijn liefde ervoor groeit steeds maar aan! Ik ben ook heel blij met de Franse les voor Erasmussers die we in Rennes krijgen. Ik leer amper nog grammatica bij omdat we op Lessius al zoveel hebben geleerd, maar hier ontdek ik eindelijk het dagelijkse taalgebruik en typische uitdrukkingen. Daarnaast ben ik in de wolken over het feit dat ik steeds vaker in het Frans nadenk, woehoe! Na volledige dagen waarop ik met geen mens in het Nederlands communiceer, betrap ik er mezelf op dat ook mijn gedachten worden omgeschakeld. Prettige evolutie, daar kan je donder op zeggen!

Zo. Er zijn nog veel meer dingen die ik leuk en niet leuk vind, maar ik ga jullie niet langer tot de dood vervelen met mijn ellenlange bezinningen, deze blog barst nu al bijna uit zijn voegen!

En ohja. Voor ik het vergeet. De bestaansreden van dit bericht was een balans te maken van mijn relatie met Rennes en Frankrijk.. Wel, nu ik het eens goed bekijk, blijkt dat lijst van minpuntjes langer is dan die van pluspuntjes.  Pom, pom, pom, spannend, betekent dit het einde?!

Nee. Ik kan nog geen afscheid nemen van mijn nieuwe thuisstad, tot nu toe wegen de voordelen zoveel zwaarder door! Het ultieme doel van mijn avontuur was een Fransoosje te worden en hoewel ik het misschien nog niet volledig ben, hou ik meer dan ooit van de Franse taal en dat is voorlopig voldoende voor mij. Derhalve, mijn schatjes van patatjes, blijf ik het hier nog even uithouden.

Al houdt dat me natuurlijk niet tegen om jullie veel liefs te zenden!

PS: Thema van de week was... debiele uitdrukkingen en spreekwoorden! Hoewel Lessius me er bijwijlen anders over deed denken, ben ik toch ook een immense fan van de Nederlandse taal.

PS 2: Voor diegenen die net als ik geen leven hebben, doe een gooi naar het aantal uitdrukkingen die ik in dit blogbericht heb gebruikt.

PS 3: De winnaar krijgt enkel een kus van de juf. Meer niet, helaas pindakaas. Je kunt immers van een kikker geen veren plukken.